Frans Junghuhn

“Levendig is mij het beeld bijgebleven der wouden,die ginds met eeuwigdurend groen zijn versierd,der duizenden bloemen, wier liefelijke geur nimmer verzwakt;met het oor mijns geestes hoor ik den zeewind ruischen door de bananen en door de toppen der palmen,verneem ik het donderend geplas der watervallen, die in het binnenste des lands van hooge bergwanden nederstorten; het schijnt mij toe als adem ik de koele morgenlucht in, als treed ik voor de gastvrije hut der javanen, terwijl nog eene diepe stilte rust op de oorspronkellijke wouden, die mij van rondsomme insluiten,hoog boven mij in de lucht ijlen zwermen van kalongklapwiekend terug naar de landstreek, waar zij des daags hun verblijfhouden allengskens komt leven en beweging in het loofgewelf der wouden,-pauwen heffen hun luid gekrijsch aan, apen hervatten hun levendig spel en doen de echo's der bergen ontwaken door hun gekweel aan, en voor nog de zon de oostelijken hemel kleurt, gloeit reeds de ma jestueuze top van gindsche berg in goud en in purper, uit die hoogte blijkt hij mij aan als een van ouds bekende,-mijn verlangen klimt en reikhalzend zie ik uit naar de dag, waarop ik zal zeggen : zijt gegroet, gij bergen.”

frans junghuhn

leiden,

november 1851